Kogo boicie się najbardziej?

Isadora, mam tak samo, i to się wzięło z irracjonalnego dziecinnego strachu, gdy miałam parę lat. Ja się potrafiłam o to kilkanaście razy dziennie modlić. Teraz zawsze powtarzam, że mają mnie spalić po śmierci. Autentycznie odczuwam straszny lęk przed pogrzebaniem żywcem.

Post został pochwalony 0 razy

Isadora napisał:

Może nie kogo,ale czego : boję się zostać pogrzebana żywcem.Może to śmieszne bać się tego w dzisiejszych czasach z obecnym stanem medycyny,ale odkąd przeczytałam opowiadania Edgara Allana Poe,lęk ten we mnie tkwi (czytałam z 15 lat temu).Wyobrażacie sobie tę panikę,ten nieludzki strach,kiedy ktoś się budzi i zdaje sobie sprawę,że leży w zakopanej trumnie i naprawdę nie ma dla niego ratunku?Powoli się dusi w klaustrofobicznych ciemnościach,zupełnie sam i wie,że umrze w strasznych męczarniach? Koszmar.

Wiesz ja co prawda nie czytałam tego opowiadania ale mimo to mam tak samo jak ty. Tyle tylko że u mnie to wynika z tego, że jak byłam mała to ktoś opowiedział mi makabryczną opowieść jak to zakopano kogoś tam żywcem, a matka tej osoby miala dziwne sny i kazała ekshumować...No i okazało się że ta osoba faktycznie została pochowana żywcem bo drapała w wieko i wygląd na to wskazywał...Też zawsze mówię że chcę być po śmierci spalona...

Post został pochwalony 0 razy

Boje się ... tego co jest po śmierci!

Dołączył: 18 Mar 2008 Posty: 4408 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/4

	Mattias napisał:
	Boje się ... tego co jest po śmierci!

Ja się raczej boję, że nic nie ma... Że zmienimy się w zgnite białko (lub zwęglone, zależy jaką kto sobie formę przechowania wybierze) i to bedzie koniec...

Post został pochwalony 0 razy

Ja się nie boję,tego,co po śmierci - wierzę,że ciało co prawda się rozkłada,ale to,co stanowi o tym,kim jesteśmy,czyli dusza - jest naprawdę nieśmiertelna i po śmierci ciała staje się wolna!

Post został pochwalony 0 razy

I co dalej? Dusza trwa tak w bezkresie przez całe wieki? Trochę nudne... Cool

A tak na serio to ja wierzę w reinkarnacje, ciekawie by było odrodzić się w nowym ciele kilkadziesiąt lat po śmierci...
To był offtop...

Post został pochwalony 0 razy

Boję się....śmierci moich bliskich.A właściwie tego,jak sobie poradże bez ich obecności.Nie wyobrażam sobie tego,naprawdę!

Post został pochwalony 0 razy

Ja nie boję się swojej śmierci, ani pogrzebania żywcem, ani tego że po śmierci nic nie będzie, ani tego że pójdę do piekła... Za to boje się stracić bliskich podobnie jak Isadora. Wolałabym sama umrzeć niż być obecna na pogrzebach ludzi, których kochałam i powoli uświadamiać sobie, że ich już nie ma, że nigdy z nimi nie porozmawiam, ani się do nich nie przytulę...

Prawda,Irjo? Może to trochę samolubne z mojej strony,ale chybabym nie przeżyła śmierci mojej córki albo męża.Jak można dalej po czymś takim żyć?W ogóle sobie tego nie wyobrażam.

Post został pochwalony 0 razy

Ja boję się konkretnie śmierci mojej mamy... Ma dość podobne życie do swojej matki, a mojej babci, która zmarła w wieku zaledwie 38lat... moja mama ma właśnie tyle, i nie chcę by z przepracowania skończyła tak samo. Moja matka jest niezależną kobietą, która w życiu osiągnęła wiele... ale musiała zapłacić za to zdrowiem fizycznym, no i w sumie psychicznym...(mój ojciec nieudacznik)
Hmm... choć teraz widzę jak znów rozkwita u boka mężczyzny, który ją naprwdę kocha i szanuje i widać, że to małżeństwo z rozsądku ale też z miłości. Mam nadzieje, że umrę wczesniej od mojej mamy, bo obawiam się, że jej śmierci mogłabym nie przeżyć. Mimo iż ciągle się kłócimy(podobne, trudne charaktery) to ja ją kocham najbardziej na świecie. A właśnie... tak samo mocno(tak samo!) kocham też moją drugą połówkę, choć wiadomo, że inaczej. Boję się tego, że będę musiała walczyć(praktycznie całe życie) z prawem do miłości mojej dziewczyny i akceptacją ze strony mamy....

Post został pochwalony 0 razy

	Sabriel napisał:
	Boję się tego, że będę musiała walczyć(praktycznie całe życie) z prawem do miłości mojej dziewczyny i akceptacją ze strony mamy....

Sabriel, dobrze zrozumiałam...? Nie czepiam się, tylko pytam Happy

A ja nie wiem w sumie czego się boję... Ale chyba jak większość... Nie swojej śmierci, tylko śmierci bliskich mi i kochanych przeze mnie osób... I jeszcze braku akceptacji, bo troszkę zakompleksiona jestem... <zawstydzony> I to chyba wszystko...

	Sabriel napisał:
	Boję się tego, że będę musiała walczyć(praktycznie całe życie) z prawem do miłości mojej dziewczyny i akceptacją ze strony mamy....

5 razy przeczytałam zanim zrozumiałam x) esh... ludzie w całej Polsce uważają się za tolerancyjnych, ale w rzeczywistości tak nie jest. będziesz musiała walczyć... ale się nie poddawaj, ja w Ciebie wierzę :*

ja jestem bi xD

	Sabriel napisał:
	Boję się tego, że będę musiała walczyć(praktycznie całe życie) z prawem do miłości mojej dziewczyny i akceptacją ze strony mamy....

walcz wiedźmo Happy

i niech Cię Hella kopie w d... jak trzeba będzie Wink

śmierć bliskich to coś czego się boi chyba każdy... to taki naturalny strach, jako dziecko miałam schizę na tym punkcie, i to zostaje.

Post został pochwalony 0 razy

	Villemo napisał:
	śmierć bliskich to coś czego się boi chyba każdy... to taki naturalny strach, jako dziecko miałam schizę na tym punkcie, i to zostaje.

Ja też miałam schizę jako dziecko! Pamiętam, że nie bałam się pająków, ciemności ani szczurów, tylko właśnie tego. A śmierci, jako śmierci, również własnej, nie boję się...

Post został pochwalony 0 razy

Dołączył: 18 Mar 2008 Posty: 4408 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/4

Sabriel napisał:

Ja boję się konkretnie śmierci mojej mamy... Ma dość podobne życie do swojej matki, a mojej babci, która zmarła w wieku zaledwie 38lat... moja mama ma właśnie tyle, i nie chcę by z przepracowania skończyła tak samo. Moja matka jest niezależną kobietą, która w życiu osiągnęła wiele... ale musiała zapłacić za to zdrowiem fizycznym, no i w sumie psychicznym...(mój ojciec nieudacznik)

Kurczę, widzę, że mamy podobnie! Niestety ja musialam przeżyc inną bardzo ciężką stratę: śmierć babci, która była dla mnie pratycznie jak druga mama i która mnie wychowała. Widziałam jak to wstrząsneło moją mamą i niestety nie mogłam sobie pozwolić na pokazanie po sobie, że jest mi ciężko, trzeba było zacisnąć zęby i żyć dalej... nadal nie lubię wracać do tego tematu...

	Sabriel napisał:
	Boję się tego, że będę musiała walczyć(praktycznie całe życie) z prawem do miłości mojej dziewczyny i akceptacją ze strony mamy

Walcz, przecież każdy żyje na własne konto! I to bardzo prawdopodobne, że zranisz w ten sposób swoją mamę, ale Ty też powinnaś być szcześliwa... Walcz o siebie, ja w Ciebie wierzę;*

Post został pochwalony 0 razy