Śmierć w SoLL

Zdarza mi się popłakać czasem przy książkach i wcale nie uważam tego za coś dziwnego, czy głupiego. Jeśli książka napisana jest na tyle dobrze, że się z nią wczujemy i mamy wrażenie, że na prawdę znamy bohaterów, to i popłakać za nimi trochę chyba można!

Post został pochwalony 0 razy

Poza w/w poruszyły mnie opisy śmierci Sunnivy i Cornelii. Sunniva zmarła w męczarniach a Tarald, który moim zdaniem naprawdę ją wtedy kochał, słyszał jej krzyki, mając świadomość, że to przez niego cierpi, umiera. I nie wydawała mi się wtedy już taka głupia...
U Cornelii było dokładnie odwrotnie. Zgasła cicho, spokojnie, z uśmiechem na ustach.

Post został pochwalony 0 razy

Ja chyba jednak najlepiej zapamiętałam walące się lipy przy śmierci Tengela i Silje. Inne przypadki też mnie wzruszyły ale dla tego opisu mam szczególny sentyment...

Post został pochwalony 0 razy

Bo ten opis był naprawdę świetny... mam ciary jak sobie o tym pomyślę, w ogóle śmierć Tengela i Sijle była takim ukoronowaniem ich miłości.

Post został pochwalony 0 razy

Tak, to był niesamowity opis. Jak zrozumiałam co Tengel kombinuje z tym winem dla siebie i Silje, to najpierw się wściekłam na Margit, że tak szybko pozwala im umrzeć, że przecież Tengel mógłby żyć jeszcze wiele lat i mogłaby jeszcze wiele o nim napisać. Ale po chwili do mnie dotarło, że tak jest najlepiej, że każde inne rozwiązanie byłoby wręcz nie na miejscu. Nie mogłoby być Tengela bez Silje. To zdecydowanie jeden z najlepiej napisanych i najbardziej wzruszających fragmentów w SOLL.

Post został pochwalony 0 razy

Ja płakałam,czytając ten opis...a nie płaczę zbyt często,ruszają mnie tylko naprawdę smutne rzeczy Happy

Moim zdaniem to jeden z najsmutniejszych i najpiękniejszych momentów w całej SoLL. Ten,i może jeszcze śmierć Sol oraz Villemo...

Post został pochwalony 0 razy

Śmierć Villemo była piękna, takiej głębokiej miłości i szczerego oddania można pozazdrościć...

Post został pochwalony 0 razy

	Vinga Tark napisał:
	Śmierć Villemo była piękna, takiej głębokiej miłości i szczerego oddania można pozazdrościć...

Fakt,ale mój smutek rozproszyło ponownie spotkanie Villemo i Dominika po śmierci.Natomiast było wiele takich par,po których odejściu też płakałam,a tu mój smutek był potęgowany przez niepewność co do ich dalszych losów po śmierci.Może to śmieszne,ale dla mnie bardzo ważne,by para darząca się głęboką i szczerą miłością za życia mogła po śmierci ją kontynuować.

Post został pochwalony 0 razy

	Isadora napisał:
	Fakt,ale mój smutek rozproszyło ponownie spotkanie Villemo i Dominika po śmierci.Natomiast było wiele takich par,po których odejściu też płakałam,a tu mój smutek był potęgowany przez niepewność co do ich dalszych losów po śmierci.Może to śmieszne,ale dla mnie bardzo ważne,by para darząca się głęboką i szczerą miłością za życia mogła po śmierci ją kontynuować.

Dla mnie to nie jest śmieszne,Isadoro,bo ja mam zupełnie tak samo Happy

Kiedy ktoś umierał w SoLL,miałam nadzieję,że po śmierci spotka się z ukochanym/ukochaną. Smuciło mnie,że taki Ulvhedin nie spotka Elisy ani Niklas Irmelin.

Vingo,masz rację. Można pozazdrościć i pomarzyć,że może nas kiedyś to też spotka Wink

Post został pochwalony 0 razy

Huh, dokładnie to miałam na myśli ale żeby samej siebie nie dołować w swojej obecnej sytuacji wolałam tego nie dodawać Happy

.

Post został pochwalony 0 razy

Tak te ciche smierci to byly wyciskacze lez, ale najbardziej wzruszyla mnie Villemo...

Post został pochwalony 0 razy

Mnie wzruszyło jak umierał Are, któremu spełniło się marzenie i zobaczył swego wnuka i prawnuka.

	Anna Maria Olsdotter napisał:
	Mnie wzruszyło jak umierał Are, któremu spełniło się marzenie i zobaczył swego wnuka i prawnuka.

Oj tak,mnie też ta scena wycisnęła łzy z oczu.To było jak ukoronowanie jego życia. Mógł umrzeć spokojnie.

Post został pochwalony 0 razy

Tak, macie racje. Wzruszające to była, zwłaszcza, że do Arego zawsze miałam sentyment. Miałam wrażenie, że nieco podobnie była opisana śmierć Henninga. Także w gronie rodziny, miała czas się ze wszystkimi pożegnać. Ciepły i ładny opis.

Post został pochwalony 0 razy

Opis był ciepły i ładny, taki spokojny, jak pisze Mar, jednak nie wzruszył mnie do łez, nie wiem czemu, być może już byłam wyrobiona w tych momentach;)

Kiedy pierwszy raz czytałam Sagę, płakałam na śmierci Tengela i Silje, Sol, Tarjeia... I jak było opisane, że lipa uschła czy tam spadła, bardzo mi si.ę to podobało.

Poza tym na razie niestety nie pamiętam na czym płakałam dalej, ale na pewno było tego jeszcze całkiem sporo.